Een nieuwe AfD-jugend en waarom die juist nu ontstaat
Met de oprichting van een nieuwe jongerenorganisatie wil de AfD een hoofdstuk afsluiten dat haar jarenlang hinderde. De vorige jongerenafdeling, de Junge Alternative, werd door de Verfassungsschutz (binnenlandse veiligheidsdienst) als extremistisch bestempeld en ontbond zichzelf. Dat zorgde voor reputatieschade en vormde een risico voor een mogelijk verbodsproces.
De nieuwe club, naar verwachting “Generation Deutschland”, moet dat verleden achter zich laten. De organisatie wordt direct onder de paraplu van de partij geplaatst en staat niet langer als zelfstandige vereniging geregistreerd. Daardoor krijgt de jongerenafdeling meer controle, meer invloed op de koers van de AfD en minder juridische kwetsbaarheid. Tegelijkertijd moet de jongerenafdeling een strategisch instrument worden in een fase waarin de AfD in sommige deelstaten op regeringsdeelname mikt.
In die context verschijnt één naam steeds nadrukkelijker op de voorgrond: Jean-Pascal Hohm.
Hohm als gedoodverfde leider: het dubbele gezicht
Jean-Pascal Hohm, 28 jaar oud en afkomstig uit Brandenburg, geldt als de vrijwel zekere nieuwe leider van Generation Deutschland. Al weken treedt hij zo op: hij geeft interviews, organiseert partijavonden en spreekt de lijn van de toekomstige jongerenorganisatie uit alsof hij al gekozen is. AfD-leider Alice Weidel en invloedrijke figuren uit de harde vleugel steunen hem voluit.
Wie alleen zijn optredens in talkshows bekijkt, ziet een beheerste jonge politicus met een rustige, bijna onderwijzende toon. Tijdens een RBB-uitzending benadrukte hij zelfs dat „iedereen welkom is die bijdraagt aan onze samenleving, met of zonder migratieachtergrond”.
Maar op partijbijeenkomsten en campagnes klinkt een totaal andere retoriek. Dan spreekt hij over „Deutschland als Land der Deutschen”, verzet hij zich tegen een vermeend „bevolkingsaustausch” en roept hij uit dat “Ohne Deutsche kein Deutschland” en dat “Widerstand Pflicht” is.
Dit dubbele gezicht is geen tegenspraak, maar een bewuste strategie: gematigd naar buiten, radicaal binnen de eigen gelederen. Het beeld past in een AfD die probeert zowel nieuwe kiezers te bereiken als haar radicale basis tevreden te houden.
Politieke socialisatie: gevormd in radicale netwerken
Hohm groeide niet alleen binnen de AfD op, maar ook binnen milieus die door de veiligheidsdiensten als extreem-rechts worden geclassificeerd. De Verfassungsschutz omschrijft hem als iemand die „in Brandenburger Hochburgen des Rechtsextremismus” politiek is gevormd.
Hij dook op in de extreme voetbalscene rond Energie Cottbus, was aanwezig bij incidenten waar Hitlergroeten werden getoond en onderhield vroeg contact met kopstukken van de Identitäre Bewegung, een in Duitsland als extremistisch aangemerkte jongerenbeweging. Hohm erkent dat hij contact onderhoudt met Martin Sellner, de bekendste vertegenwoordiger van de Identitären, en dat hij lid is van het rechts-nationalistische campagneplatform Ein Prozent.
In interviews spreekt hij over een „de facto bevolkingsuitwisseling” in Duitsland, een centrale gedachte uit het vocabulaire van de Neue Rechte. Zijn taalgebruik sluit daarmee naadloos aan bij de ideologische kern van de Identitären, ook al ontkent hij dat zij extremistisch zijn.
Meerdere keren verloor hij functies binnen de AfD door zijn nabijheid tot deze groepen, maar de verdere radicalisering van de partij heeft dat omgekeerd: waar zijn netwerk vroeger een last was, geldt het nu als bewijs van ideologische betrouwbaarheid.
Het netwerk achter hem: Höcke, Helferich en andere zwaargewichten
Achter Hohm staat een breed netwerk van partijprominenten uit de harde AfD-vleugel. Een centrale figuur daarbij is Björn Höcke, de invloedrijke AfD-leider uit Thüringen. Over hem oordeelde het Verwaltungsgericht Meiningen in 2019 dat hij in het publieke debat legitiem als “fascist” mag worden omschreven. Volgens de rechters berust dit waardeoordeel op een controleerbare feitelijke basis, waaronder Höckes herhaald gebruik van extremistische en historisch beladen retoriek, verwijzingen naar het nationaalsocialisme en passages uit zijn eigen boek die een fascistische agenda bevestigen.
Ook Matthias Helferich — bekend om provocerende uitspraken en door de veiligheidsdiensten eveneens als extreemrechts geclassificeerd — wordt door Hohm geprezen als “een van de sterkste sprekers van de AfD”. Andere bondgenoten zijn René Springer, voor wie Hohm eerder werkte, Hans-Christoph Berndt van de Pegida-verwante beweging Zukunft Heimat, en Dennis Hohloch, die binnen de partij verantwoordelijk is voor het opzetten van de nieuwe jeugdstructuur.
Vrijwel al deze politici worden door de binnenlandse veiligheidsdienst als extremistisch gezien. Dat zegt veel over het ideologische klimaat waarin de nieuwe jongerenorganisatie is ontstaan.
Strategie richting regeringsmacht
Voor Hohm is de nieuwe jongerenorganisatie geen bijzaak, maar een instrument dat de AfD moet voorbereiden op regeringsverantwoordelijkheid. Hij wil van Generation Deutschland een kweekvijver maken waarin jonge leden worden getraind in retoriek, campagnevoering en bestuurlijke kennis.
In deelstaten als Saksen-Anhalt en Mecklenburg-Voor-Pommeren acht de AfD regeringsdeelname in 2026 mogelijk. Als dat gebeurt, zo zegt Hohm, moet de partij „meer competente mensen hebben dan nu in de parlementen zitten”.
Waar de vroegere Junge Alternative zich vaak als buitenparlementaire oppositie gedroeg, moet de nieuwe organisatie juist professioneel, efficiënt en strak geleid worden. Daarbij hoort ook het wij-gevoel dat de AfD in kleinere steden en dorpen weet te creëren: bijeenkomsten, studentenavonden en lokale dialoogavonden zorgen voor binding en rekrutering. Hohm wijst erop dat „tienduizend AfD-leden onder de 36 jaar” potentieel kunnen aansluiten.
Het clubgevoel dat hij opbouwt, gecombineerd met een strakker partijkader en de ambitie voor regeringsdeelname, maakt Generation Deutschland tot een strategisch project.
Wat zegt dit over de koers van de AfD?
De opkomst van Jean-Pascal Hohm laat zien hoe de AfD twee lijnen samenbrengt: een steeds verdergaande radicalisering van inhoud en ideologie, gekoppeld aan een toenemende professionalisering. De retoriek wordt harder, de organisatie wordt strakker en de ambitie richting macht groeit.
Hohm personifieert precies die combinatie: een jonge politicus die in talkshows vriendelijk oogt, maar geworteld is in netwerken die door veiligheidsdiensten als extremistisch worden vastgesteld; een organisator die zowel jongeren weet te mobiliseren als partijstrategen weet te bedienen; en een leider die tegelijk verbindend zegt te willen optreden én de radicale vleugels van de partij zichtbaar meeneemt.
Generation Deutschland wordt daarmee waarschijnlijk geen verzachting van de AfD-lijn, maar juist een versterking ervan: een jeugdorganisatie die radicale denkbeelden verpakt in een professionele structuur, gericht op macht, groei en invloed.
